De opgave voor het Emma Kinderziekenhuis is op het eerste gezicht een interieuropgave, maar blijkt bij nadere beschouwing veel fundamenteler van aard. De vernieuwingen die het Emma Kinderziekenhuis voorstaat, verwoord in het programma ‘de metamorfose’, grijpen diep in de bestaande verhoudingen tussen patiënten, hun ouders, het verplegende personeel en de medici in. Vooral om die reden voldoet de bestaande situ¬atie op de bovenste verdieping van het beddenhuis van het AMC niet meer.

Naast de wens om een modernisering en vergroting van de omgeving waarin kinderen worden verpleegd door te voeren, geldt hier dus nog een veel inhoudelijker en complexer motief. Daarom dient de bestaande ruimtelijke uitleg niet veranderd maar vervangen te worden. Als basis voor het nieuwe ontwerp geldt dus slechts het casco van het gebouw; plattegrondvorm, gevels, draagstructuur en infrastructuur. Binnen dit casco zijn alle leeftijdsgebonden of specialismengebonden patiëntengroepen op een eigen afdeling ondergebracht, en zijn op strategische plaatsen in het plan de algemene voorzieningen geplaatst.

Basis voor het ontwerp, en belangrijk aandachtspunt bij de uitwerking, is de ruimtelijke kwaliteit van alle tussenruimten: alle afdelingsgangen bieden uitzicht op de buitenwereld, alle afdelingsgangen zijn voorzien van direct of indirect daglicht, en de hele structuur van verbindingen is overzichtelijk en begrijpelijk gemaakt, en biedt een belangrijke oriëntatiemogelijkheid, zowel voor de kinderen die er verpleegd worden, als voor de bezoeker.

Dominant in deze nieuwe infrastructuur is een hoofdstraat die alle afdelingen met elkaar verbindt. Aan deze hoofdstraat zijn de nieuwe lounges gelegen, vanwaar prachtig uitzicht over de stad en de polders wordt geboden, en wezenlijker nog, waaraan alle sociale programma’s van het Emma Kinderziekenhuis zijn gesitueerd. Zo fungeert de hoofdstraat ook als plaats voor informele sociale interactie, als speelruimte voor kinderen, verblijfsruimte voor ouders en ontmoetingsruimte voor degenen die er werken. Bijzondere functies als de school, de bioscoop, de bibliotheek en het restaurant zijn aan deze hoofdstraat te vinden. De metafoor van het grote interieur als kleine stad krijgt zo gestalte.

Op de tweede lijn, langs de bestaande gevels, krijgen de patiëntenkamers een plaats. Op basis van een flexibel basisontwerp krijgt elke afdeling zijn specifieke karakter en uitwerking, zo dat niet alleen recht gedaan wordt aan de specifieke eisen van elke afdeling, maar er ook aan de hoofdstraat steeds van een eigen huis voor elke (leeftijds)groep sprake zal zijn.

Bij de verdere inrichting van zowel de patiëntenkamers en de ruimten in hun onmiddellijke nabijheid, als bij het inrichten van de hoofdstraat, is veel aandacht uitgegaan naar het creëren van een ambiance die niet in eerste instantie medisch van karakter is, maar door zieke kinderen als een - zij het tijdelijk - thuis kan worden gezien. In dit interieur speelt zich immers, voor de duur van hun verblijf, ook hun hele sociale leven af.